Lichamelijk contact

Als Mark de kans kreeg klemde hij zijn benen tegen een begeleidster aan, die dan zijn erectie voelde. Hij werd daardoor steeds meer op afstand begeleid, maar dat nam niet weg dat hij toch af en toe dit storende gedrag liet zien. De hypothese was: hij wil seksueel contact, misschien moet er professionele hulp ingeschakeld worden die hem kan bevredigen.
Toen we gerichter naar hem gingen kijken zagen we dat hij voortdurend een lijntje nodig heeft van een begeleider, hij moet hen binnen zicht- of gehoorsafstand hebben en hij vond het leuk om fysiek contact te hebben door op een bepaalde manier te stoeien. De moeder van Mark knuffelde hem uitgebreid na het douchen. Ze legde hem met een handdoek op de badstretcher, als hij een erectie had. Ze had een speciale greep om te voorkomen dat hij zich om haar heen kon klemmen. Toen alle begeleiders op vaste tijden meer stoei- en knuffelcontact met hem hadden en de greep aanleerden om klemmen te voorkomen werd Mark opener. De hypothese werd: hij wil meer lichamelijk contact, maar weet niet hoe hij dat kan vragen. De erectie werd geduid als een fysieke reactie, waarschijnlijk is hij zichzelf aan het ontdekken en is er nog geen behoefte aan masturbatie of seksueel contact met een ander.

Bij een erectie kunnen ouders of begeleiders de angst hebben dat dit gaat leiden tot masturbatie en dat masturbatie een fixatie kan worden. Moeten we dan maar net doen of het er niet is en geen slapende honden wakker maken? Of kunnen we zoeken naar de betekenis en de fase van de seksuele ontwikkeling en recht doen aan de persoon en wellicht de kwaliteit van leven vergroten? Moeten we de ontwikkeling stimuleren of gedrag afremmen? Is er een drang van binnenuit? Gieren de hormonen hem of haar door het lijf?